Grenzen stellen

17 november 2017 • Peter • ERVARINGSVERHAAL

grenzen1Al die goede bedoelingen, al die ongevraagde tips, al die opdringerige suggesties dat je toch echt eens... moet gaan sporten, stoppen met roken, gezonder eten, je huis heel anders inrichten. Peter heeft het er helemaal mee gehad. Als hij de hele dag op de bank wil zitten, dan is dat maar zo en hebben mensen dat maar te accepteren. Weg met al dat pleasen.

Ongevraagde coach
Nu heb ik weer een vriendin, die eigenlijk deuren en kozijnen schildert en het leuk vindt om voor de buis voor een serie te hangen, maar die zich opwerpt als jobcoach, sportcoach etcetera. Ik moet langzamer eten, stoppen met roken, want ik wil toch niet als een kasplantje achter de geraniums belanden, vijf keer per week sporten, salade eten in plaats van zoutjes en een baan zoeken.

Mijn mond valt ervan open en de laatste keer ben ik zowat gillend bij haar weggerend. Heb ik gevraagd om een coach?! Ik wil gewoon een vriendin om gezellig mee te keuvelen en een stukje te wandelen. Maar als we gaan wandelen, moet zij weer per se allemaal sportoefeningen met me doen. Ik wil gewoon een stukje wandelen! En meer niet. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn, maar ik heb er niet om gevraagd. Bovendien komt ze met niets nieuws, maar met dingen die ik al honderd keer gehoord heb en die ik dondersgoed zelf weet. Ja, maar ik doe het niet. Nou goed. Moet ik lekker zelf weten. Laat me met rust! Ik ben goed zoals ik ben. Klaar.

grenzen2Altijd maar pleasen
Het is net als de schoonmakers die ik heb gehad en die zich dan als binnenhuisarchitect ontpoppen. Ja, ik moet feng sui doen en mijn huis moet leger. Als ik maar één beeld heb staan, dan komt dat toch veel beter uit. Donder op! Ik vraag je om schoon te maken en niet om interieuradvies. Ik ben blij met m’n huis zoals dat is. Dat is ook een reden waarom ik geen persoonsgebonden budget wil om schoonmaakster W elke week over de vloer te hebben. Want W is ook zo’n typje die niet alleen goed kan schoonmaken, maar die gewoon je hele huis overneemt. En ik weet zeker dat als W elke week over de vloer komt hier, dan woon ik over drie maanden in een huis zoals W het wil.

Ik wil altijd maar pleasen en kan niet goed mijn grenzen aangeven. Dus dan walsen mensen over je heen. Net zoals vriend H het gisteren niet kon laten van een tabaksblik een kroontje te knippen – hij heeft een hobby met kroontjes en medailles namelijk – en een kroontje op mijn boeddha te zetten met een servetje eronder. Als je H zijn gang laat gaan, staat mijn hele huis over een half jaar vol met kroontjes en medailles. Vreselijk, je moet altijd maar je grenzen aangeven. Waarom gaan mensen daar altijd overheen. Kan H niet begrijpen dat ik zijn hobby niet deel en het helemaal niet nodig vind dat er een kroontje op mijn boeddha komt?

Blok aan het been
Mensen hebben altijd zoiets van: wat goed is voor mij, is ook goed voor een ander. Wat helemaal niet klopt natuurlijk. Net als vriendin J die met oud en nieuw met een fles champagne bij mij op de stoep stond en vervolgens, toen ik te dichtbij kwam, mij keihard afwees en de deur achter zich dicht gooide. Ja, ze wilde alleen maar helpen. Ik had gvd helemaal niet om hulp gevraagd! En heb bovendien al hulpverleners genoeg. Gek word je ervan.

Fijn dat vriendin H na een psychose geen medicijnen meer gebruikt en gewoon fulltime werkt. Natuurlijk, ik ben supertrots op haar dat ze dat kan. Maar moet ik dat dan ook? In de vaart der volkeren mee? Ik ben heel tevreden met mijn leven zoals het is. Bovendien gaat het nu pas sinds een paar weken redelijk met me en heb ik daarvoor twee jaar in een achtbaan gezeten: dan ging het even goed en vervolgens ging het weer slecht. Waardoor trouwens mijn hele leven onder druk kwam te staan. Want de samenleving is niet ingericht op mensen die worstelen. Je mag wel een half jaartje ziek zijn, maar daarna moet je gewoon weer normaal doen. Als het langer duurt, willen ze toch wel van je af en word je in de hoek gegooid. Je bent een blok aan het been.

grenzen3Hulde aan de buurvrouw
Ook een bestuursfunctie die ik had stond onder druk, want jaaa, je bent de hele tijd ziek. Alsof je er wat aan kan doen dat je worstelt. Van vriendin H moet ik eens gaan nadenken over wat ik nu nog wil met  m’n leven. Terwijl ik al genoeg zinvolle bezigheden heb en helemaal niet het gevoel heb dat ik het rigoreus over een andere boeg moet gooien. Want wat goed is voor haar, een fulltime baan, is natuuuuuurlijk ook goed voor mij.

Ik zou graag willen dat mensen mij een beetje accepteren zoals ik ben, mij in mijn waarde laten, mij genoeg vinden zoals ik ben. Zoals buurvrouw M die apetrots op me is dat ik toch al die dingen doe ondanks mijn handicap. Die gewoon blij met me is zoals ik ben. Dank je, buurvrouw M. Al zit je de hele dag op je reet op de bank, aldus buurvrouw M, dan ben je nog de moeite waard en nog een speciaal mens. Mooie opmerking, daar zouden veel mensen nog wat van kunnen leren – zeker in deze tijd van racen en rennen, en dan oeps, opeens is je leven voorbij en wat heb je dan gedaan? Ai, ai. Hulde aan buurvrouw M. Dus mag ik gewoon mezelf zijn? En mag mijn huis gewoon mijn huis blijven? Zoals ik het wil en leuk vind. Dank u wel voor het begrip.

Deze tekst is eerder als column uitgesproken voor cliëntenomroep Radio Signaal.