Trauma of grijze cellen

21 maart 2016 ♦ Peter ♦  ERVARINGSVERHAALLennert

In psychiatrieland zijn er twee kampen die nogal met elkaar in de clinch liggen. Het eerste kamp is het ‘Dick-Zwaap-hersenpan-kamp’ dat stelt dat psychische ingewikkeldheden voortkomen uit defecten in de grijze massa. Het tweede kamp betoogt dat psychische ingewikkeldheden door trauma’s komen. Psychiaters als Marius Romme kijken er zo naar.

Een spv-student van de Hogeschool van Amsterdam zei het weer als volgt: wat is ertegen als je er een pilletje in gooit en de klacht gaat daardoor over? Nou, dat het symptoombestrijding is en dat het niets oplost. Waar traumaverwerking misschien wel iets oplost.

Nu ben ik zelf laatst met het zogeheten stemmeninterview van Romme aan de gang gegaan in een college. De twee andere ervaringsdeskundigen die aan het college meewerkten, hadden duidelijk een trauma in het verleden waarop hun klachten te herleiden waren. Bij mij is het allemaal wat vager. Ik kan niet één duidelijk trauma aanwijzen. Nu is het probleem met het stemmeninterview van Romme dat als dit vaag bij je is, dat dan ook de uitkomst van het construct, zeg maar de analyse van je interview, vaag wordt. Bij mij kwam er dus van alles uit. Het kon dit zijn, maar ook dat en ook dat etcetera. Dus schoot ik er niet zoveel mee op.

« Ik nam me voor dagelijks een half uur spreekuur te houden
voor de stemmen »

Ik was zelf altijd voorstander van het traumakamp, maar opeens ging ik twijfelen. Als je gaat graven vind je altijd wel wat, want het leven bestaat nu eenmaal uit leuke en minder leuke ervaringen. Maar los je daar wel wat mee op? Natuurlijk speelt ook je gevoeligheid een rol bij je kwetsbaarheid voor psychische ingewikkeldheden. Als je hoogsensitief bent, ben je veel vatbaarder voor negatieve invloeden dan wanneer je een botte lomperik bent.

LennertNa mijn college stemmeninterview heb ik ook nog bezoek gehad van een ervaringswerker. Zij betoogde dat mijn stemmen een boodschap voor mij hebben en dat ik erachter moet komen wat die boodschap is. Het heeft geen zin te ageren tegen de stemmetjes, maar je moet juist goed naar ze luisteren, vriendelijk voor ze zijn en met ze in gesprek gaan om erachter te komen wat ze met je willen. Ik nam me dus voor de stemmetjes waar ik weer last van had overdag te negeren, maar ’s avonds een half uurtje met ze te gaan praten. Dus dagelijks een half uur spreekuur voor ze te houden.

Dat hield ik vier dagen vol. Ik had er helemaal geen zin in om een half uur voor ze uit te trekken, ik vond dat heel vermoeiend. En ik had de indruk dat ze zich toch alleen op een negatieve manier over me konden uitlaten en er niet toe in staat waren om hun wensen in positieve actietaal uit te drukken, om het maar eens in de taal van de geweldloze communicatie te zeggen. Was het misschien niet beter ze gewoon helemaal te negeren en er geen aandacht meer aan te schenken?

Inmiddels heb ik mijn medicatie wat verhoogd, wat ik niet wilde, maar goed, ik werd er een beetje tureluurs van, vandaar... en inmiddels merk ik dat mijn klachten minder hevig worden. Opeens vraag ik me af of de manier van het hersenpankamp niet toch het handigst is, gewoon een pilletje erin gooien en dan heb je weinig last meer. Maar nadeel van die pilletjes is dat je er misschien wel vijftien jaar eerder door doodgaat.

« Een drugsje erin gooien is alsof je een stop op de fles doet, terwijl de druk in de fles oploopt en de fles uiteindelijk toch wel uit elkaar spat »

Moet ik dus echt aan het werk? Aan het werk met m’n klachten: EMDR, in analyse of wat ook? Of negeer ik het, gooi ik er gewoon een drugsje tegenaan en ga ik gewoon door met mijn leven. Moeilijk, moeilijk. Ik heb het al eerder in een column gezegd: een drugsje erin gooien is alsof je een stop op de fles doet, terwijl de druk in de fles oploopt en de fles uiteindelijk toch wel uit elkaar spat.

Mijn eerste psychose kreeg ik trouwens pas een tijd nadat ik in behandeling was gekomen en een tijd nadat ik mijn pillen had gekregen. Toen ik zeg maar gek rondliep, was ik alleen maar randpsychotisch. Doet de therapie, de neurologische psychiatrie, dus eigenlijk meer kwaad dan goed?? Dat kun je je afvragen.

Nu heeft een kennis van me pas geleden een analyse gemaakt van mijn klachten. Ik zou met mijn ouders en vriendin in een familieopstelling zitten waarin er van mij verlangd en gevraagd wordt, al bedoelen ze het goed, dat ik me als een klein kind gedraag dat zorg nodig heeft. Natuurlijk ben ik allang dat kind niet meer en ben ik een grote volwassen man die prima z’n eigen boontjes kan doppen. Omdat ik vastzit in die oude familieopstelling, hoor ik dus stemmen die me ook klein willen houden. Advies van de kennis: doe gewoon je dingen, manifesteer je in de wereld en gedraag je als de grote onafhankelijke man die je bent. Misschien gaan dan de klachten wel vanzelf weg... Wie weet! Trauma of grijze cellen...

Het hierbij afgedrukte schilderij is door de auteur gemaakt.
Deze column is eerder uitgesproken voor de Amsterdamse cliëntenomroep Radio Signaal.